Akhire aku diidini manggon ing kos-kosan dening wong tuwaku ing semester tengah. Amarga ing semester papat akeh kegiatan wengi sing kudu daklakoni. Sadurung, aku ora tau mlebu kos. Aku mesthi budhal saka omah dhewean numpak sepedha motor amarga omahku rada adoh saka kampus. Kos-kosan sing dakpilih ora pati adoh saka kampus.
Mung butuh sepuluh menit yen mlaku. Aku kamar karo kancaku, jenenge Shahnaz. Senajan beda jurusan nanging kanggo dadi akrab lan akrab. Sakwise resik-resik barang-barangku, aku banjur nglakokake kegiyatan kaya biasane. Aku kudu miwiti adaptasi. Pas Minggu, pertama kali nginep ing kost.
Ing wayah wengi, aku tangi saka turu. Aku weruh memedi karo sirah tanpa awak nglayang ing jejere lemariku. Aku wedi banget lan pengin njerit nanging ora bisa. Rasane swaraku kecepit ing tenggorokan. Aku pengin nggugah Shafira, nanging tangan iki ora bisa obah.
Banjur aku mutusake kanggo nutup mripat lan ndedonga. Sawise aku mbukak mripatku, alhamdulillah memedi wis ora ana. Banjur aku terus turu karo sholat. Aku rumangsa salah amarga aku ora ndedonga sadurunge turu. Wiwit iku aku kerep ndedonga lan maca Al-Quran karo Shahnaz supaya awake dhewe ora keganggu dening memedi sing dakdeleng.
Sawise mbagekake rapor ing sekolah, akhire aku bisa ngrasakake preian suwene. Senadyan aku ora entuk peringkat paling dhuwur, aku isih entuk biji sing apik. Aku isih seneng amarga aku mbayangno kulawargaku ngajak aku liburan. Bapak lan ibuku ngajak aku preinan menyang papan wisata sing nyenengake. Aku ora sabar arep preian.