”Sanés ngawagel damang nanging kedahna Aa téh dicandak ka rumah tida sakit.” ”Ah sok ngalilieur waé manéh mah sakieu keur lalanjung téh, siga paranas, sungut parait, awak nyareri sabukubuku.” ”Dicatet-catetkeun dina buku, A nu nyarerina?” ”Nyareri sabuku-buku téh sakujur awak nyareri, Kencid lain dicatet dina buku!”
”Oh …, kitu, hapunten atuh, A.” ”Teu nanaon, Cid, sakieu ogé sukur manéh daék ngalongok Aa. Du’akeun wé A’ana sangkan téréh jagjag cara sasari deui.” ”Da Encid mah sanés ngalayad Aa.” ”Pan éta muncengis ka dieu?!” ”Wiréh gaduh péér matematika Encid téh, A bangga kantun sakedik deui kedah réngsé ayeuna badé dipariosna énjing.”
”Sabaraha sual deui nu acanna?” ”Tujuh las.” ”Hah?! Na sabaraha sual kabéhna, Cid?” ”Hé héh … dalapan las, A.” ”Aracan kabéh atuh éta mah!” ”Nu hiji mah parantos dipidamel, A.” ”Leuheung manéh bisa.” ”Da sanés ku Encid, ku Kang Murdian sah padamel pom béngsin Bang Togap.”
”Dua tak Bang Togap mah!” ”Muhun, mung kabujeng répot, A kios béngsinna kahuruan, da éta ngaladangan ana bari melenyun waé nyesep.” ”Aduh hadéna wé manéh teu kaléntab, Cid.” ”Pan Encid mah teu ka ditu, buku péérna wé dititipkeun ka Si Leupeut rayi Kang Murdiansah réréncangan sabangku Encid.”
”Heueuh keun wé péér mah ké djieun ku Aa, tapi ku Encid Aa hayang dipangnéangankeun ubar kampung, da ubar ti rumah sakit mah can aya karasana.” ”Diantep, A?” ”Naon?” ”Saur A Endul nembé teu acan aya karaosna.” ”Ubarna euweuh nu matih lain diantep!” ”Oooh …, mangga atuh mung sing écés wé, A érté-érwéna, désa sareng kacamatanana wéh sing kantenan da kapan kampung téh seueur supados Encid gampil milarianana.”