Hampura, kuring ukur bisa jadi anak nu "ukur" bisa naur kaha-dean ku hal-hal anu teu sapira. Urusan sakola, karir, (Insyaalloh) rumah-tangga, rejeki anu karasana ku kuring digampang keun ku Man-tenna, anu ceuk anjeun eta teh mangrupa kabag-jaan hirup anjeun keukeuh, hamo bisa naur sagala kahadean anjeun.
Indung, mun seug kuring jeung anjeun geus dipegat pati kaasih ku-ring tetep nganteng keur anjeun, sakumaha tetep ngantengna "kakuatan" ti anjeun keur kahirupan kuring nepi ka tungtung mangsa.
Kuring teu kawasa ngabagjakeun an-jeun dunya aherat. Tapi kuring yakin, geus aya sawarga pikeun hirup anjeun jaga di alam nu hamo kadongkang ku manusa, ukur ti Manten-na.
Dina poé poma, Jaja sareng Tata geus nyarioskeun piknik ka puncak gunung.
Pangajaran sareng ileran alam nu asri jadi daya tarikna. Jeung bawaan saukur, mere mimitian patepang di beutikna lembur. Jalan sajarah sareng dupa jeung pagawean geus ngajalankeun kumahaana.
Dina piknikna, Jaja sareng Tata méré tukang poto jeung juru pamilih téa. Kabéhna geus tiasa kapanggih dina telepon pinter, sarta mere kapanggih rékaman video sareng gambar nu kudu disimpen sababaraha.